189-من، تولد، حافظ، تو، مستی

ای خُــــــرّم از فــروغ رخـت لالـــه‌زار عـمـر        باز آ کـه ریـخـت بـی گل رویـت بـهـار عـمـر

از دیده گر سِـرَشک چو باران چُـکد رواست      کـانـدر غـمـت چـو بـرق بـشد روزگار عـمـر

این یک‌دو دم که مهلت دیـدار ممکـن ‌ست       دریـاب کـار مـا کـه نـه پـیـداست کار عـمـر

تا کی مـی صـبـوح و شَـکـرخواب بامداد ؟!       هُشیار گرد،هان؛ که گـذشت اختیار عـمـر

دی در گُـذار بـود و نـظـر ســوی مـا نـکــرد        بـیـچـاره دل، که هیچ نـدیـد از گـذار عـمـر

انـدیـشـه از مـحیـط فـنـا نیست هر که را         بـر نـقـطـه‌ی دهـان تـو بـاشـد مـدار عـمـر

در هر طرف ز خیل حوادث کمین‌گهی‌ست       زان رو عـنـان گسسته‌ دوانـد سـوار عـمـر

بی عمر زنـده‌ام من و این بس‌عجب مـدار       روز فـراق را کـه نـهـد در شـمـار عـمـر ؟!

حـافــظ ؛ سخن بـگوی که‌برصفحه‌ی جهان     ایـن نـقـش مـانــَد از قـلمت یـادگار عـمـر

دیـگـر ز شــاخ ســرو سـهی بـلـبـل صـبـــور         گلبـانـگ زد که چـشـم بـد از روی گل به دور

ای گل ! به شکر آن که تویی پادشاه حُسن        بــا بـلـبـــلان بـیــدل شـیــدا مـکـُـــــن غـرور

از دســت غـیـبـت تــو شـکـایـت نـمـی‌کـنم         تــا نـیـسـت غـیـبـتـی ، نـَـبُـوَد لـذّت حضــور

گر دیـگران بـه عیش و طرب خرّمـنـد و شـاد         مـا را غـم نــگـــــــــــار بـُـوَد مـایـه‌ی ســرور

زاهـد اگــر بـه حـور و قـصـور سـت امـیــدوار          مـا را شـرابـخانـه‌ قـصـورسـت و یــــار حــور

مِیْ خور به بانگ چنگ و مـخور غصّه، ور کسی    گـویـدتـرا کـه بـاده مخور ، گو : هُـوَ الغَــفـور

حـافــظ شکایـت از غم هجران چه می‌کنی ؟      در هجر وصـل‌بـاشـدو در ظُـلـمـت‌سـت نـور

اینم حافظ و روز ما با عزیزام!خیلی خیلی خوشحالم که کنارم هستین! خیلی خیلی خوشبختم!