یه ساعته دارم فک میکنم! به چیزای خوب ،به چیزایی که هر ادمی اگه داشته باشه خوشبخت ترین ادم دنیاس! به خودم میگم قدرشونو بدون، کم پیدا میشه. یا اصن نمیشه!
ولی نمیدونم چرا با وجود این ادمای ارزشمندی که دارم و زندگیمو پر از عشق میکنن و واقعا خیلی بزرگن باز هم اروم نیستم!
قدر نمیدونم نمیفهمم درک نمیکنم بیلیاقتم!
* شاید هیچ وقت هیچ کس دلیل کاری که من کردم و میکنم رو نفهمه ولی دلیلی بود که از یه جا ارامشمو گرفت و از یه جا دیگه بهم ارامش داد یه ارامش خیلی بزرگ که سخته نخواستنش نداشتنش و روز بروز حالمو بهتر میکنه این آرامش .
** هر ادمی یه حدی داره خیلیا خیلی وقته به حدشون رسیدن وقتی به حدت رسیدی و ازش گذشتی دیگه کارت تمومه دیگه اون ادم سابق نیستی و نمیشی چون یه سری کاراو حرفا اثرشون از بین نمیره! وقتی از حدت گذشتی خیلی چیزا ارزشش و جایگاهش برات تغییر میکنه!
به نظرم آدما هیچ حدی ندارن..... یه آدم میتونه از منفی بینهایت تا مثبت بینهایت باشه! اصولا اون حدی که شما واسه آدم تعریف می کنید فقط تئوریه! چون همه آدما از اون حدشون فراتر میرن.....